سفري براي فرار از گرمي‌هواي تهران به نيشابور رفتم، در آنجا مرا براي اقامه جماعت و سخنراني به مسجد بردند. چون در نيشابور افكار صوفيگري شيوع يافته بود، مدتي در آنجا به رد افكار صوفيانه پرداختم، به طوري كه از خود شهر و اطراف آن تا چهار فرسخي با ماشين و دوچرخه خود را براي استماع سخنراني اين حقير مي‌رسانيدند

و بحمد لله بسياري از مردم بيدار شدند و افكار صوفيانه شناخته شد.  و مردم از آن بيزاري جسته و از بنده قدر داني كردند، ولي صوفيه به ادارات نيشابور و مشهد متوسل شدند تا از جلسات من جلوگيري شود. پيغام دادم اگر سخن منطقي داريد من براي مباحثه حاضرم چرا متوسل به زور شده ايد؟ جوابي نداشتند كه بدهند[1].